ಅಪ್ಪ...

ಪಿ.ಎನ್. ನಾರಣಯ್ಯ ಶೆಟ್ಟಿ

ಈ ಗೋಕುಲಾಷ್ಟಮಿಗೆ ನನ್ನ ತಂದೆಯವರು ತೀರಿಕೊಂಡು ೪೦ ವರ್ಷಗಳಾಯಿತು. ವರ್ಷಕ್ಕೊಂದು ವಿಶೇಷವೆಂಬಂತೆ ನಾವು  ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮಂದಿರು ಮಲ್ಲೇಶ್ವರಂ ವೈದಿಕ ಭವನದಲ್ಲಿ ತಿಥಿ ನೆರವೇರಿಸುತ್ತೇವೆ. ನಾವು ಒಟ್ಟು ಏಳು ಜನ ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳು.

ಅಪ್ಪ ಬದುಕಿದ್ದರೇ ಈಗ ಅವರಿಗೆ ಭರ್ತಿ ೧೦೦ ವರ್ಷ.

ನಾನು ಮೂರು ವರ್ಷ ಮಗುವಾಗಿದ್ದಾಗ ನಮ್ಮ ತಂದೆ ತೀರಿಕೊಂಡರು. ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರು ರೂಪು, ತಾಕು, ದನಿ ಮತ್ತು ಕೋಪಗಳು ನನಗೆ ನೆನಪಿಲ್ಲ.

ನಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿ ಚಿಕ್ಕಬಳ್ಳಾಪುರ ಜಿಲ್ಲೆ, ಗೌರಿಬಿದನೂರು ತಾಲ್ಲೂಕು ವಾಟದಹೊಸಹಳ್ಳಿ. ಅದು ಸುತ್ತ ೧೬ ಪುಟ್ಟ ಹಳ್ಳಿಗಳಿಗೆ ದೊಡ್ಡ ಹಳ್ಳಿ. ನಮ್ಮಪ್ಪ ಅಲ್ಲಿ ಬಟ್ಟೆ ಅಂಗಡಿ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಜೊತೆಗೆ ಕೃಷಿಯೂ ಸಹ. ಮನೆ ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಹಸು ಕರುಗಳು. ಗಾರೆಯಿಂದ ಕಟ್ಟಿದ ಉದ್ದೋ ಉದ್ದದ ತಾರಸೀ ಮಹಡಿ ಮನೆ. ಸಾಕಷ್ಟು ಸ್ಥಿತಿವಂತ, ಗೌರವಯುತ ಕುಟುಂಬ.

ಇಡೀ ಹಳ್ಳಿಗೆ ನಮ್ಮದೇ ಸ್ವಂತ ಪಾಯಖಾನೆ ಇದ್ದ ಮನೆ! ನಮ್ಮಪ್ಪ ಹೊಸತೇನನ್ನೋ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಹರಿಕಾರ. ಈಗಲೂ ಹಳೇ ತಲೆಮಾರಿನ ಸುತ್ತಲಿನ ಹಳ್ಳಿ ಮಂದಿಗೆ ನಮ್ಮಪ್ಪ ಬಹು ಚಿರಪರಿಚಿತ.

ಆಗೆಲ್ಲ ವಿದ್ಯುಚ್ಛಕ್ತಿಯನ್ನೂ ಗುತ್ತಿಗೆಗೆ ತರುತ್ತಿದ್ದ ಕಾಲ, ಅಪ್ಪನೂ ವಿದ್ಯುತ್ ಗುತ್ತಿಗೆದಾರ. ಅವರು ಜೈಪುರದವರೆಗೂ ಹೋಗಿ ಒಂದು ಸುಂದರ ಬಿಳಿ ಅಮೃತ ಶಿಲೆಯ ಕನ್ಯಕಾಪರಮೇಶ್ವರಿ ವಿಗ್ರಹ ತಂದು ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆನಂತರ ನಮ್ಮ ಅಣ್ಣಂದಿರು ತಿಮ್ಮಪ್ಪನನ್ನು ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪಿಸಿದ್ದಾರೆ. 

ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮಪ್ಪ ಅಂಗಡಿಗೆ ಬಟ್ಟೆ ಕೊಳ್ಳಲು ಜೈಪುರ, ಅಹಮದಾಬಾದ್ ಮತ್ತು ಉತ್ತರ ಭಾರತವೆಲ್ಲ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಈಗಲೂ ನಮ್ಮ ತಾಯಿ ನೆನೆಯುತ್ತಾರೆ. ನಮ್ಮಪ್ಪ ಗುಡಿಯಾತ್ತಮ್ ಬೀಡಿ ಸೇದುತ್ತಿದ್ದರಂತೆ.

ಬರೀ ಗಂಡು ಸಂತಾನವೇ ಇದ್ದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮಪ್ಪ ನನಗೆ ಲಂಗ ಜಾಕೆಟ್ ಹಾಕಿ, ಇಜ್ಜಡೆಗೆ ಹೂವು ಮುಡಿಸಿ, ಗೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದರೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿದರೆ ಥಕಥೈ ಎಂದು ಕುಣಿಯುತ್ತಿದ್ದೆ ಅಂತ ನಮ್ಮ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ಮಗಳು ಈಗಲೂ ಹೇಳುತ್ತಾಳೆ.

ಅಪ್ಪ ತೀರಿಕೊಂಡ ನಂತರ ಅಣ್ಣಂದಿರು ನನಗೆ ಅಪ್ಪನ ನೆನಪೇ ಬಾರದಂತೆ ಮುದ್ದಾಗಿ ಬೆಳೆಸಿದರು. ಅಂತೆಯೇ ನಮ್ಮ ಅತ್ತಿಗೆಯರೂ ಸಹ.

ವಾರ್ಷಿಕ ವೈದಿಕವೂ ತೀರಿಕೊಂಡವರನ್ನು ನೆನೆಪಿಗೆ ತರುವ ಒಂದು ನೆಪವೇ...