ಅವಳೆಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ...

ನನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ ತುಂಬಾ ಅವಳದೇ ಚಿತ್ರಗಳು, ವಿಡಿಯೋ ತುಣುಕುಗಳು.

ದಿನಕೆ ಅದೆಷ್ಟು ಬಾರಿ ಅದನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಾ ಕಳೆಯುತ್ತೇನೋ.

ಮುಂದಿನ ಬಾರಿ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಇನ್ನಷ್ಟು ವಿಡಿಯೋ ಮಾಡಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವವರೆಗೂ ಇವೇ ನನಗೂ ಸರಕು.

ನನ್ನ ಕವಿತೆಗಳನ್ನು ಅವಳು ಮುಂದೊಮ್ಮೆ ಓದಿಯಾಳು ಎಂದು ಅತಿ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಪದಗಳನ್ನು ಹೆಣೆಯುತ್ತೇನೆ. ಚಿಕ್ಕ ಅಶ್ಲೀಲತೆಯೂ ಅವಳಿಗೆ ಅಸಹ್ಯ ಅನಿಸಬಾರದಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಆಶಯ.

ನಾನು ಅಪರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಗಾಡಿ ಓಡಿಸಿಕೊಂಡು ಮನೆಗೆ ಬರುವಾಗಲೂ ಅವಳ ಜೊತೆಯೇ ಮಾತಿಗಿಳಿಯುತ್ತೇನೆ. ಅಲ್ಲಿ ನನ್ನದೇ ಏಕ ಪಾತ್ರಾಭಿನಯ.

ಅವಳು ನನಗೆ ಸಿಗುವುದೇ ಅಪರೂಪ, ಸಿಕ್ಕಾಗ ಅವಳ ನಡೆ ಇನ್ನೂ ನನಗೆ ಅಚ್ಚರಿ.

ಒಮ್ಮೆ ಅಪ್ಪಿ ಮುದ್ದಾಡಿಬಿಡುತ್ತಾಳೆ, ಅಂಟಿಕೊಂಡೆ ಇದ್ದು ಬಿಡುತ್ತಾಳೆ. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಅಸಲು ಗುರುತು ಪರಿಚಯವೇ ಇಲ್ಲವೇನೋ ಎನ್ನುವಷ್ಟು ಅಪರಿಚಿತೆ.

ನನ್ನನ್ನು ಅಪ್ಪಿದಾಗ ನಾನು ಆನಂದವೆಂದರೆ ಏನು ಎಂಬುದನ್ನು ಆಸ್ವಾದಿಸುತ್ತೇನೆ. ಅದೇ ಅವಳು ಅಪರಿಚಿತಳಂತೆ ವರ್ತಿಸಿಬಿಟ್ಟಾಗ ನಾನು ಸುಮಾರು ದಿನ ಮನೋಜ್ಞಾತ ವಾಸಕ್ಕೆ ಕಳೆದು ಹೋಗುತ್ತೇನೆ.

ಆಗೆಲ್ಲ ರಾತ್ರಿಗಳು ನಿದ್ರಾ ಹೀನ. ಅದೆಷ್ಟು ಅಳುತ್ತೀನೋ ಒಬ್ಬನೇ, ನಿಶ್ಯಬ್ದವಾಗಿ.

ಈ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ಅತ್ತರೆ ಚೆನ್ನಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಮಲಗಿರುವ ಹೆಂಡತಿಗೂ ಅದು ಕಿರಿಕಿರಿ.

ಅವಳು ನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವಷ್ಟು ದಿನ ನನಗೆ ಬೇರೆ ಲೋಕವೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಇಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟು ಹೋದ ಮೇಲೂ ಅವಳು ತಾಕಿದ ಅಷ್ಟೂ ವಸ್ತುಗಳು ನಾನು ಜತನದಿಂದ ಎತ್ತಿಡುತ್ತೇನೆ.

ನಟ್ಟಿರುಳ ಯಾವುದೋ ಜಾವದಲಿ ತಟ್ಟನೆ ಎಚ್ಚರವಾದಾಗ ಆ ವಸ್ತುಗಳೇ ನನಗೆ ಸಂಗಾತಿ.

ಅವಳು ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅದೇಕೆ ಅಪರಿಚಿತಳಂತೆ ವರ್ತಿಸಬೇಕು?

ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಏಕೆ ಮುದ್ದಾಡಬೇಕು?

ನನ್ನ ಭಾವನೆಗಳ ಜೊತೆ ಹೀಗೆ ಆಟವಾಡುವುದು ಅವಳ ಆಟವೇ?

ಅಥವಾ ನನಗೇ ಅತೀ ಆಸೆಯೇ?

ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ತೀರಾ ಅವಳಿಂದ ಹೆಚ್ಚಿನದೇನನ್ನೂ ನಿರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಲು ನನಗಾದರೂ ಎಲ್ಲಿದೆ ಅಧಿಕಾರ?

ಮೊದಲ ತಪ್ಪೇ ನನ್ನದು, ನನಗೆ ಒಂದು ಸರಳ ಸತ್ಯವೂ ಬೇಕೆಂತಲೇ ಮರೆತುಹೋಗಿರುತ್ತದೆ.

ತೆಲುಗು ಅಪರೂಪದ ಗಾಯಕ ಘಂಟಸಾಲ ಮಾಸ್ಟರ್ ಹಾಡಿದಂತೆ:

"ತೆಲಿಸಿ ವಲಚಿ ವಿಲಪಿಂಚುಟಲೊ
ತೀಯದನಂ ಎವರಿಕಿ ತೆಲುಸು?"

(ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ ಬಯಸಿ ಅಲವತ್ತುಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ
ಇರೋ ಸಿಹಿ ಯಾರಿಗೆ ಗೊತ್ತು?) 

ಅವಳು ನನ್ನ ನಾದಿನಿಯ ಪಾಪು ಎರಡೇ ವರ್ಷದ ಮಗುವೆಂದೂ.

ಅವಳ ನೆನಪಿನ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯೇ ಕಡಿಮೆಯೆಂದು. ನಾನೂ ಅವಳಿಗೆ ಸಿಗುವುದೇ ಅಪರೂಪವೆಂದು.

ನನಗೂ ಮರೆತು ಹೋಗಿರುತ್ತೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅವಳೇ ತುಂಬಿರುತ್ತಾಳಲ್ಲ ನನ್ನ ಹೃದಯದ ಪೂರಾ ಪೂರಾ...

ಸಿಕ್ಕ ಕೂಡಲೇ ದೊಡ್ಡಪ್ಪ ಎಂದು ಮಾತನಾಡಲು.

ನನ್ನ ಜೊತೆ ಆಟವಾಡಲು ಇನ್ನೂ ಹಿಡಿಯುತ್ತೆ ತುಸು ಸಮಯ ಅಲ್ಲವೇ ಮತ್ತೆ!