ಬೇಡದ ಉಸಾಬರಿ...

ಅವನು ಸುಮ್ಮನೆ ಇದ್ದರೂ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು, ತೀರಾ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನು ಹೊರಟಿದ್ದ ಮಾರಿಯನ್ನು ಮನೆಯೊಳಗೆ ಎಳೆದುಕೊಂಡ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಅವನದು. 

ನಗರಗಳಲ್ಲಿ ನೆರೆ ಮನೆಯವರ ಪರಿಚಯವೇ ಇಲ್ಲದೆ ವರ್ಷಾನುಗಟ್ಟಲೆ ಬದುಕಿ ಬಿಡುವ ಬಹುಪಾಲು ಜನರಿದ್ದಾರೆ. ಕಾಲ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ರಣಘೋರ ಯುದ್ಧಗಳೇ ನಡೆದರೂ ಅತ್ತಕಡೆ ಎಡ ಕಣ್ಣೂ ಬೀರದೆ ನಡೆದು ಬಿಡುವ ಭೂಪರಿದ್ದಾರೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹೆತ್ತವರು ರೋಗಗ್ರಸ್ತರಾಗಿ ಮಂಚ ಹಿಡಿದು ಮಲಗಿ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರೂ ಸಂಬಂಧವೇ ಇಲ್ಲವೇನೋ ಎನ್ನುವಂತೆ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬ ಉಂಡು ಚಾದರ ಹೊದ್ದು ಮಲಗಿಬಿಡುವ ಅಭಿನವ ಶ್ರವಣಕುಮಾರರಿದ್ದಾರೆ ಕೋಟಿ ಕೋಟಿ ಮಂದಿ.

ಬುದ್ಧಿವಂತನಾದವನು ಮೊದಲು ಬದುಕಲು ಕಲಿಯ ಬೇಕು, ಅಂದರೆ ನೈಸಾಗಿ ಬದುಕಲು. ಬಾಯಿ ಮಾತಿನಲ್ಲೇ ಎವರೆಸ್ಟನ್ನು ತೋರಿಸಿ ಅದರ ಮೇಲೆ ಬಾವುಟವನ್ನೂ ನೆಡುವ ಜಾಣ್ಮೆ ಇರಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಇಂದಿನ ಸರಳ ಸೂತ್ರವನ್ನೂ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದೆ ಪಜೀತಿಗಳನ್ನು ಮೈಮೇಲೆ ಎಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಪೆದ್ದುತನ ಬಹುಶಃ ನಮ್ಮ ಕಥಾ ನಾಯಕನಲ್ಲದೆ ಬೇರಾರೂ ಮಾಡಲಾರರೇನೋ?

ಅರೆ, ರಸ್ತೆ ಇರುವುದೇ ಅಪಘಾತಗಳಾಗಲು, ಸರ್ಕಾರಗಳು ಅವುಗಳನ್ನು ಮಾಡಿರೋದೇ ಅದಕ್ಕಾಗಿ, ಸತ್ತವರು ಸಾಯುತ್ತಾರೆ. ನತದೃಷ್ಟರು ಕೈಕಾಲು ಮುರಿದುಕೊಂಡು ಮನೆ ಸೇರುತ್ತಾರೆ. ಗುದ್ದಿದವನು ಚಾಕಚಕ್ಯತೆಯಿಂದ ಗಾಡಿ ಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಊರು ದಾಟುತ್ತಾನೆ, ಆದರೆ ಇವನಂತವರು ಒಂದು ಆಟೋ ಬೇರೆ ಗೊತ್ತು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಸರ್ಕಾರಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸಾಗಿಸುತ್ತಾರೆ. 


ಅಲ್ಲಿಂದಲೇ ಕಥೆ ಮೊದಲು ಮಾಡೋಣವೆಂದರೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಮನದಟ್ಟಾಗಲಾರದು ಅಮಾಯಕ ಓದುಗನಿಗೂ ಎಂದು ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಪೀಠಿಕೆ ಒದರಬೇಕಾಯಿತು ಕಥೆಗಾರನೂ! 


***

ನಿರಂಜನ ಆ ಬೈಕು ಸವರಾರನ್ನು ಗಮನಿಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅದಾಗಲೇ ಯಾವುದೋ ದೊಡ್ಡ ವಾಹನ ಗುದ್ದಿ ಪರಾರಿಯಾಗಿತ್ತು. 

ನೆಲಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದ ಸವಾರನ ದೇಹದಿಂದ ರಕ್ತವು ಹರೆದು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಮಡಗಟ್ಟಿತ್ತು. ಪುಣ್ಯಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಜೀವ ಹೋದಂತಿರಲಿಲ್ಲ. 

ಕೂಡಲೆ ಒಂದು ಆಟೋ ಗೊತ್ತು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಸರ್ಕಾರಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ತಲುಪಿಕೊಂಡರು.  ದಾರಿ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಆಟೋ ಪೂರ ರಕ್ತ ಸೋರಿ ಹೋಗಿತ್ತು. 

ಸದ್ಯ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯವರು ಹೆಚ್ಚಿನ ಪುರಾಣವನ್ನು ಕೇಳದೆ ಸವಾರನ್ನು ದಾಖಲು ಮಾಡಿಕೊಂಡರು ಅದೊಂದೇ ಪುಣ್ಯ. 

ನಿರಂಜನನ ಬಟ್ಟೆ ರಕ್ತಮಯವಾಗಿತ್ತು. ಅದರ ಪರಿವೆಯೂ ಅವನಿಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಮೊದಲು ಸವಾರನ ಜೀವ ಉಳಿಯಲಿ ಎನ್ನುವ ಮಾನವೀಯತೆ ಆತನದು. ಸುಮಾರು ಹೊತ್ತಾದರೂ ಬೆಂಚಿನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಅವನಿಗೆ ಒಳಗೆ ಏನು ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನುವುದೇ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. 

ಅವನು ಕುಳಿತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಅವನ ಮುಂದೆಯೇ ಐದಾರು ಜನ ಪೊಲೀಸರು ಎಮರ್ಜೆನ್ಸೀ ವಾರ್ಡಿನ ಒಳಗೆ ಹೋದರು. ಅದರಲ್ಲೊಬ್ಬ ಹೊರಬಂದು "ನೀವೇ ಏನ್ರೀ ಕರ್ಕೊಂಡ್ಬಂದಿದ್ದು?" ಎಂದಷ್ಟೇ ಕೇಳಿ ಅಲ್ಲೇ ಕುಳಿತಿರಲು ಸೂಚಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಒಳಗೆ ಹೋದ. 

ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ, ಏಕಾ ಏಕಿ ಅಷ್ಟೂ ಜನ ಪೊಲೀಸರು ಹೊರಬಂದವರೇ ನಿರಂಜನನನ್ನು ಬಲವಂತವಾಗಿ ದಬ್ಬಿಕೊಂಡು ಠಾಣೆಗೆ ಎಳೆದೊಯ್ದರು. 

***

ಉಪ ಸಂಹಾರ: 

ಹದಿನೈದು ದಿನಗಳ ನಂತರ ಅದೇ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಅದೇ ಬಾಗಿಲಿನಿಂದ ಹೊರಬರುತ್ತಿದ್ದ ನಿರಂಜನ ಸಿಕ್ಕಿದ. ಕೈ ಕಾಲು ಮುಖಗಳು ಬಾತು ಹೋಗಿದ್ದವು. ಕೇಳುವ ಮೊದಲೇ ಅವನೇ ಹೇಳಿಕೊಂಡ. 

ಆ ಬೈಕು ಸವಾರ ಕೆಲ ಹೊತ್ತಿನ ಮುಂಚೆಯಷ್ಟೇ ಬಡಾವಣೆಯ ಯಾವುದೋ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ವಾಯುವಿಹಾರಕ್ಕೆ ಹೊರಟಿದ್ದ ಮಹಿಳೆಯೊಬ್ಬರ ಮಾಂಗಲ್ಯ ಕಸಿದು ಪರಾರಿಯಾಗಿದ್ದ. ಅತೀ ವೇಗದಿಂದ ಓಡಿಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಅವನ ಬೈಕಿಗೆ  ಲಾರಿಯೊಂದು ಗುದ್ದಿ ಬೀಳಿಸಿತ್ತು. 

ಈ ಸರಗಳ್ಳ ಇಡೀ ನಗರಕ್ಕೇ ಕುಖ್ಯಾತ. ಹತ್ತಾರು ಠಾಣೆಗಳ ಪೊಲೀಸರೂ ಇವನನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದರಂತೆ. ಆವತ್ತು ಎಮರ್ಜೆನ್ಸೀ ವಾರ್ಡಿಗೆ ಬಂದ ಪೊಲೀಸರು ಬೈಕ್ ಸವಾರನ ದೇಹವೆಲ್ಲ ಜಾಲಾಡಿದರೂ, ಅವನು ಕೆಲ ಹೊತ್ತಿನ ಮುಂಚೆಯಷ್ಟೇ ಕದ್ದ ಸರ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದಿರಲಿಲ್ಲ. 

ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸಾಗಿಸಿದ ನಿರಂಜನನೂ ಸರಗಳ್ಳನ ಪಾರ್ಟನರ್ ಇರಬಹುದೆಂದೂ, ಇವನನ್ನು ರುಬ್ಬಿದರೆ ಸದರೀ ಸರ ಮತ್ತು ಹಳೆ ಕದ್ದ ಮಾಲೂ ರಿಕವರ್ ಆಗಬಹುದೆಂದು ಗುಮಾನಿಯಿಂದ,  ಮರುದಿನ ಬೆಳಗಿನವರೆಗೂ ಪೊಲೀಸರು ಸರಿಯಾಗಿ ಲಾಠೀ ಬೀಸಿದ್ದಾರೆ.  ಎಷ್ಟೇ ಹೊಡೆದರೂ, ಹಣ್ಣುಗಾಯಿ ನೀರುಗಾಯಿ ಮಾಡಿದರೂ ತನಗೇನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದ ಕಥಾ ನಾಯಕನ್ನು ಕಡೆಗೆ ವಿಳಾಸ ಬರೆಸಿಕೊಂಡು ಮೊಬೈಲಿನಲ್ಲಿ ಫೋಟೋ ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟು ಕಳುಹಿಸಿದ್ದಾರೆ. 



***
 
(ಅಂದಹಾಗೆ, ನಿರಂಜನನ ಕೈಲಿ ಫೋನಾಯಿಸಿ ಅವನ ಅಣ್ಣನನ್ನು ಠಾಣೆಗೆ ಕರೆಸಿಕೊಂಡ ಮೇಲೆಯೇ ಪೊಲೀಸರು ಅವನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಕಳುಹಿಸಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದಾಗಲೀ. ಈ ನಡುವೆ ನಿರಂಜನನ ಅಣ್ಣ ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯ 60 ಗ್ರಾಮಿನ ಮಾಂಗಲ್ಯವನ್ನು ಪೇಟೇ ಬೀದಿಯ ಗಿರವೀ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಗಿರವೀ ಇಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದರೂ ಎನ್ನುವುದಾಗಲಿ ಅಂತಹ ಮುಖ್ಯ ಸಂಗತಿಗಳಲ್ಲ ಬಿಡಿ!) 

(ಚಿತ್ರಕೃಪೆ: ಅಂತರ್ಜಾಲ)

http://badari7.blog.com/?p=5